Vanmorgen stond ik in onze supermarkt te wachten bij de afdeling kazen, en een dame achter mij zei, out of the blue: “Moeilijk te kiezen.” Ja, dat vond ik ook, maar ík dacht na over de kazen die in korte tijd bijna in prijs zijn verdubbeld, en zíj wilde een babbel opzetten over welke politieke partij haar voorkeur heeft voor de Knessetverkiezingen van morgen.
Toen was ik aan de beurt en ik schudde haar van me af. Ik zal nooit weten op wie ze stemt.
Ik schreef eerder over de demonstraties op bruggen – op mijn brug waren vooral Israëlische vlaggen te zien op deze laatste zaterdagavond voor de verkiezingen. Daar kan iedereen mee zwaaien, en alleen met de soms aanwezige zwarte vlag ernaast draagt deze combinatie een duidelijke boodschap. Wij munten in deze laatste spasme van verkiezingspropaganda trouwens uit in het vuil maken van onze tegenstanders, en veel positiefs vind je niet te lezen op de spandoeken, met uitzondering van de afkeer van de bezetting, die niet alleen slecht is voor de Palestijnen, maar ook voor de Joden en hun kinderen, die in het leger leren dat dit allemaal normaal is.
Zaterdagavond was er een grote tegendemonstratie bij het Habima in Tel Aviv – ik bleef thuis. Mijn tuin heeft veel zorg nodig; nu de regens nog steeds niet doorzetten (wel elke dag voorspeld, maar het blijft kurkdroog), heb ik veel gedoe met mijn bevloeiingssysteem. Elke dag is er wel ergens lekkage. Waarschijnlijk is het het beste de hele boel te vernieuwen, maar het houdt me uit de kroeg, zoals mijn vader over dit soort mineure besognes sprak.
Terug naar de politiek: mijn hart ligt bij Merets – we hebben zelfs een spandoek van die partij op het hek van onze garage. Als provocatie zeg ik tegen mijn accidentele gesprekspartners dat al die splinterpartijen weggegooide stemmen zijn. Het gaat er nu om een min of meer normale premier te krijgen en – hoezeer het me ook tegen de borst stuit - iedereen aan te raden Lapid te kiezen. Mede omdat hij soms vriendelijke geluiden laat horen over een vergelijk met de Palestijnen. Niet echt vrede, dat is weer te veel van het goede; laten we het verlichte apartheid noemen. Het minste kwaad dat de markt biedt.
Aangezien we allen morgenavond laat meer weten, hoef ik hier nu niet voor gek te staan in een column met voorspellingen, en ik weet eerlijk niet wat ik moet verwachten van dit dwaze volk waar ik mee heb verkozen te leven. Mogelijk krijgt mijn vriend Mony Bouman dispensatie voor de laatste kans om nog op deze vrijdag op Crescas te verschijnen, en mag hij ons een weldoordacht opstel over deze vijfde ronde van verkiezingen voorzetten.
