Zeer recent las ik een aardig artikel van een lokale humoriste, die schreef over de teruggang van de humor. Als belangrijkste reden ziet zij het streven naar 'political correctness', (PC). Je mag je niet meer vrolijk maken over verwaarloosde minderheden, op intellectueel, seksueel of racistisch gebied. Dat is een ernstig gemis voor de humoristen van vandaag. Het schijnt zelfs zo ver te gaan, dat Jerry Seinfeld, een beroemde hedendaagse humorist, niet meer wil optreden voor jonger publiek, want dat tikt hem te vaak op de vingers tijdens zijn optredens, wanneer hij zondigt tegen de regels van PC.

Joden hebben door de eeuwen heen geprobeerd hun ellende te verzachten met humor en zelfspot. Ik schreef een tiental jaren geleden een column over humor voor en na de Sjoa, waarschijnlijk in Aleh.

Mijn eigen problematische ervaring met humor dateert al van jaren her. Toen ik nog medisch wetenschappelijke publicaties schreef, werd ik gewaarschuwd door een goede vriendin van mijn vader, die zelf professor aan de Universiteit van Amsterdam was, dat een lichte, grappige noot in een wetenschappelijk artikel als lichtvaardig wordt gezien, en dat de schrijver niet serieus kan worden genomen. Hoe droger hoe beter. Ik heb me daar natuurlijk bij neer moeten leggen.

In bescheiden kring mag je natuurlijk nog steeds grappen maken over Joden, negers, en wat er verder zo rondloopt op de wereld. Poetin is nu sterk in de mode. Hier is een aardige.

Poetin raadpleegt een waarzegster over wat de toekomst hem zal brengen. Na een korte retraite, zegt zij: "U rijdt in een zwarte limousine door de straten van Moskou. Een grote menigte staat langs de route, zij zijn verheugd, omhelzen elkaar, sommigen dansen van vreugde." "En ik?" vraagt Poetin, "wuif ik ze toe?" "Nee", antwoordt de waarzegster, "de kist is al dicht."