Op zaterdag 4 mei waren we op de grote ‘Kaplan’-demonstratie in Tel Aviv en de week er na in ons eigen stadje Ramat Hasharon. Het gaat maar door: we krijgen alles te horen wat we willen horen, juichen op de juiste momenten, gaan tevreden naar huis en er gebeurt niets. Jazeker, “De gijzelaars nu vrij”, hoera, en “Nieuwe verkiezingen”, hoera, in spreekkoor. Er valt niet veel méér te doen. Het onderwerp ‘bezetting’ blijft nogal gevoelig, want veel demonstranten vinden dat er met Hamas niet valt te praten, en dat Abu Maazen te slap is om Gaza te besturen. We doen dit al zeven maanden, met een kleine onderbreking in oktober, zonder merkbaar resultaat.
Sommige mensen schrijven een passend artikeltje, dar ik meestal niet lees; voor je geweten of je nageslacht moet je toch iets doen. Binnen de democratie zijn er ook niet veel mogelijkheden, want mijn verdergaande gedachten durf ik nauwelijks op papier te zetten. Zouden we Netanjahoe niet ergens kunnen gijzelen? Incommunicado houden tot hij aftreedt. Dan weet hij meteen hoe dat voelt, eventueel samen met zijn twee beste kornuiten. Zo zijn wij niet, jammer genoeg. Ik denk dat er meer creatief moet worden gedacht, want dit wordt niets als we zo doorgaan.
Op zondag 12 mei werd een in Gaza gesneuvelde soldaat uit Ramat Hasharon begraven op onze militaire begraafplaats. De bevolking werd aangemoedigd om de stoet te voet te begeleiden en Israëlische vlaggen werden ruimschoots uitgedeeld. Wat was het doel van deze tocht? Troost voor de familie die plotseling een jonge zoon kwijt is, welzeker. Maar verder? Steun voor de politici die deze oorlog aanwakkeren en zo terugkeer van gijzelaars in de weg staan? Vast ook wel. Ik accepteerde geen vlag; hoogstens had ik een witte vlag willen dragen als wens tot staken of ernstig inperken van het vuren. Annelien voegde een zwart lint aan haar vlag toe, ook juist.
Diezelfde avond was de traditionele samenkomst van Palestijnen en Joden die in dit eindeloze geschil naaste familie hebben verloren, onder andere Combatants for Peace. Ook wel de alternatieve dodenherdenking genoemd. Daar waren we bij in Zoom.
En dan vierden we op 14 mei de Onafhankelijksheidsdag. Bij elk van de gelegenheden heb je weer andere gedachten en gevoelens. Er is een handtekeningenactie gaande om niet uitsluitend de officiële ceremonies van onze ministers op de televisie uit te zenden, maar ook wat somberder realiteiten te laten zien. De ministeriële bedoeling is de aandacht van alle ellende af te leiden en rozengeur en maneschijn te spelen. Dat zal wel mislukken bij een beetje denkend publiek. Wij vierden Jom Ha’atsmaoet binnen de familie.
Afgelopen zaterdag, 18 mei was het weer ‘gewoon’ demonstrateren in ons stadje, en ik liep met een witte vlag; de enige onder vele honderden deelnemers. Sommige mensen spraken. me daarover aan; Ik legde uit dat ik sta voor wapenstilstand ten bate van terugkeer van alle gijzelaars. In dit woud van Israëlische vlaggen is het zeer onduidelijk waar we voor staan. Voor de oorlog en Netanjahoe? Zeker niet, maat als je ons zo ziet zijn we allemaal militaristen met een Israëlische vlag. De reactie was positief, maar met de geheel witte vlag rijzen er ook wel vragen. Er moet iets duidelijkers komen en ik denk nu aan een witte vlag met: de slogan Stop the war, en het gele lint van: breng de gijzelaars thuis.
Dat idee wordt dus volgende week getest!
