Het doden van een medemens heeft iets weerzinwekkends. Zelfs als het gaat over een gewapende vijand die slechte plannen met ons heeft, en uiteindelijk is gedood, hoeft dat ons niet vrolijk te stemmen – dat moet nu eenmaal gebeuren in geschillen van leven en dood.
Ik kijk nu naar Amerika, waar hevige onlusten losbrandden over de totaal overbodige moord op een zwarte Amerikaan door een blanke politieagent. Ik zie met enige bewondering hoe mensen weigeren deze abnormale toestand te accepteren. Voor mij hoeven ze geen winkelruiten stuk te slaan, en geen politieauto's in brand te steken, maar moeten ze zeker hun duidelijke afschuw tonen van deze uiting van rabiate haat voor medemensen, van welke huidskleur ook.
En dan kijk ik naar binnen, in ons eigen beloofde land, en schrik van het gemak waarmee wij, onbekommerd, Palestijnen zien doden door onze ‘beschermers’. Ongetwijfeld, tenminste dat wil ik aannemen, voelden deze soldaten zich bedreigd in de hitte van de confrontatie.
Achteraf blijkt dan dat we te doen hebben met een gestoorde persoon, in het laatste geval een autistische jongeman, die nauwelijks wist wat hij deed. Maar er worden nooit straffen uitgedeeld voor dit soort (mis)daden. Een ander recent geval betreft een vierjarig meisje dat werd getroffen door een verdwaalde kogel. Verdwaald, ook zo'n mooi woord om onschuld mee op te voeren. Waarom werd er überhaupt met scherp geschoten?
Er bestaan vast andere methodes om deze incidenten, of aanvallen, te ontzenuwen. Zulke agressieve mensen, bij leger of politie, zouden aan de grensposten verder moeten dienen met hoogstens een gummiknuppel in plaats van een vuurwapen, om een duidelijke wenk van hogerhand te geven aan hun directe omgeving dat dit gedrag met een losse vinger aan de trekker niet acceptabel is in een verlichte gemeenschap. Maar bij ons – niets. Een enkel bericht op internet dat niet heel Israël hier achter staat. En dan veelal van ouders van autistische kinderen. Verder in het algemeen geen enkele veroordeling.
Beschamend.
Wat meer tot de verbeelding van onze landgenoten spreekt, is de problematiek van mannen die gedwongen thuisblijven vanwege de corona-epidemie, en dan in frustratie en woede hun vrouwen vermoorden. Protesten dáártegen vertonen een stijgende lijn. Dat is tenminste iets.