Schaamte

Eldad Kisch

vrijdag 8 november 2013

Vandaag schaamde ik mij diep, als arts en als Israëli. Ik was een dagje mee met Annelien als toeschouwer bij het werk van de dames van Machsomwatch. Onze controlepost was Qalandia, ten noorden van Jeruzalem op de weg naar Ramallah, het drukste controlepunt waar duizenden personen op de spitsuren langs moeten. Het gedrang is dan onmenselijk, de controlerende soldaten doen alles zo sloom mogelijk. Om dat eens mee te maken, op een rustiger tijd, gingen we er doorheen. Ik met grote tegenzin: de associatie met een abattoir, en nog veel erger, liet mij niet los.

In de verte hoorden we de sirene van een ambulance en onze begeleidster, een ervaren Machsomwatcher, zei ons: “Kom mee, dat moet je zien.” Let wel, ik kwam hier niet op een medisch bezoek, maar om te zien hoe de Palestijnen als vee behandeld worden. Het wordt nu dus toch een (para)medisch stukje. Palestijnse zieken waarvoor geen adequate behandeling op de Westelijke Jordaanoever bestaat, kunnen per moeilijk geval toestemming krijgen om in Oost-Jeruzalem behandeld te worden. Heel gecompliceerde gevallen kunnen zelfs Israël binnenkomen om in een Israëlisch ziekenhuis genezing te zoeken. Een Palestijnse ambulance brengt de zieke naar de controlepost, waar hij wordt overgeladen in een Israëlische ambulance. De Palestijnse ambulance mag bij de controlepost binnen komen rijden als de Israëlische ambulance aan de andere kant, ter plaatse fysiek staat te wachten. En pas dan beginnen de formaliteiten.

Het eerste geval betrof een jongen van 16 jaar uit Ramallah, die na een ongeval aan zijn ruggenwervels gewond was geraakt en om medische redenen naar het Makassed ziekenhuis in Oost-Jeruzalem zou reizen. Na een pijnlijke reis was hij inderdaad om 13.00 uur aangekomen bij de controlepost Qalandia, waar de andere ambulance, zoals het hoort, gereed stond. Er bleek iets niet in orde te zijn met de papieren van de patiënt en dat kon alleen in Ramallah geregeld worden. Dus met pijnlijke rug en al terug naar Ramallah.

Nu even een korte les in Israëlische militaire regels en recht. De jongeman in kwestie was manoea (‘uitgesloten’, dat betekent dat er een verdenking op hem rust van anti-Israëlische activiteiten; niet dat hij ooit veroordeeld is, maar hij heeft als kind misschien stenen gegooid, of hij is mogelijk gewoon verlinkt, en is zo op één van de vele zwarte lijsten terecht gekomen). Het is niet makkelijk om zo'n etiket kwijt te raken. De zaak was volgens een familielid dat bij de Israëlische ambulance stond te wachten, vóór zijn vertrek geregeld bij de autoriteiten, dat is vooral de geheime dienst, maar kennelijk niet goed genoeg. Dus met zijn ambulance terug naar Ramallah en na gedane zaken weer naar de controlepost, waar hij om 17.00 uur arriveerde. Daar bleek er een nieuwe kink in de kabel te zijn, wat de patiënt een vertraging van een uur bij de controlepost opleverde. Gelukkig kon de zaak toch nog ter plaatse geregeld worden en uiteindelijk kon de gewonde zeer pijnlijk overgetild worden naar de Israëlische ambulance en vertrekken naar zijn bestemming in Oost-Jeruzalem. De chauffeur aan de Israëlische kant vertelde ons dat dit nog allemaal 'vlot' was verlopen, het kan veel erger.

Terwijl we stonden te wachten op de afloop van dit eerste geval kwam er een tweede Israëlische ambulance het terrein oprijden. Deze chauffeur vertelde ons dat er een zwaar zieke man van 26 jaar, met infusen, een bloedtransfusie en een beademingsapparaat, op weg was van Nabloes om opgenomen te worden in het Hadassah Ziekenhuis in Jeruzalem. Dat hij mogelijk de reis niet zou overleven. Hier was werkelijk haast geboden. Wij konden duidelijk de Palestijnse ambulance het terrein van de controlepost zien oprijden, met gierende sirene, en zo de procedure timen. Ook hier vond een oponthoud plaats van een half uur. De controle van een gewone personenauto neemt hoogstens een paar minuten. Het zijn de gewone soldaten van de wachtpost die hier de lakens uitdelen. Dit zijn de kinderen die bepalen of de zieke echt ziek is, of een beetje ligt te simuleren. En vooral of de papieren in orde zijn. In het verleden zijn er pogingen gedaan om deze levensreddende procedures te stroomlijnen, zo werd mij verteld, maar veiligheid gaat voor mensenlevens, en de soepele uitvoering van de overeenkomst laat op zich wachten.

Ik stond me te verbijten en wilde iets doen. Het benaderen van de wachtende ambulances 'aan de andere kant', zo werd mij uitdrukkelijk gezegd, is levensgevaarlijk, want de jonge soldaten zijn zenuwachtig en hun vinger zit los aan de trekker.

Toen de ambulance eindelijk bij het ontmoetingspunt aankwam, was het ook aan de leken rond mij duidelijk dat deze man doodziek was. Met veel gesjor en gedoe werd de zieke met alle buizen, slangen en apparatuur overgehesen op de brancard van de Israëlische ambulance en kon hij zijn reis vervolgen. Dit alles onder toezicht van twee soldaten met hun wapen in de aanslag, die ons toebrulden dat er niet gefotografeerd mocht worden.

Het onmenselijke gezicht van de bezetting. Er moet hier verandering in komen, maar mijn mogelijkheden zijn beperkt. Ik ga mijn best doen.

7 + 4 = ?
Hoewel ik mij net als Eldad schaam voor dit inhumane gedrag probeer ik het te verklaren. Er is nl. in het verleden herhaaldelijk geprobeerd om van ambulances gebruik te maken om wapens en terroristen over grenzen en langs controles te smikkelen.
Pres. Perez in college tour, vragen geweldig gepareerd, maar wat zou hij antwoorden op deze onmenselijke situaties en dan niet te vergeten hoe de Holocoust overlevenden in Erez worden gehuisvest en in bittere armoede leven, terwijl de 60 miljard van de Germanen in de staatskas van Israel zijn verdwenen. Erez is mijn land ...; maar ik vraag mij af, waar kan ik als jood nog trots op zijn ???...........
Ben het eens met han,dat Israel niet genoeg de holocoust overlevenden doet,maar die 60 miljart zijn niet verdwenen in de staatskas.ze zijn o.a.gebruikt voor de opbouw vande jonge staat en het zorgen voor de veiligheid van Israel.

Columns 2024

Columns 2023

Columns 2022

Columns 2021

Columns 2020

Columns 2019

Columns 2018

Columns 2017

Columns 2016

Columns 2015

Columns 2014

Columns 2013

Doneren

Crescas kan niet zonder jouw steun. Met elke donatie, hoe klein ook, steun je onze activiteiten en zorg je dat wij nog meer voor Joods Nederland kunnen betekenen.