De beweging van BDS (Boycott, Divestment, Sanctions) begint duidelijk vrucht te dragen. Hoge regeringsfunctionarissen worden er zenuwachtig van en fulmineren op allerlei manieren. Zakenlieden zien de bui ook hangen; ze zijn beducht voor hun inkomsten en moedigen via reclameborden en advertenties Netanyahoe aan om maar te tekenen, en niet omdat ze zo vredesgezind zijn. De details van een eventuele overeenkomst interesseren niemand, als er maar rust komt in de handel.
Moshe Arens, een bekende rechtse figuur, gooide het dezer dagen over een andere boeg. In Ha'aretz schreef hij een column, waarin hij breeduit opgaf over het leed, nee, het onrecht dat de Palestijnen wordt aangedaan door de BDS-beweging. Drommen Palestijnen zijn voor hun inkomen afhankelijk van de door ondernemende Israeli's belangeloos opgezette industrieën op de bezette Westelijke Jordaanoever. Daar worden salarissen betaald volgens Israëlische normen. De weinige andere werkgelegenheden aldaar betalen veel minder. Ik weet niet of ik alles moet geloven wat Arens schrijft, maar het klinkt bijna als een filantropische opzet van de Israëlische magnaten. En vergeet niet, schrijft Arens, de Arabierenvriend, dat hier Israëli's en Palestijnen schouder aan schouder werken, en de broederschap zodoende stevig bevorderen. Een paradijs op aarde.
Verder mogen we niet vergeten dat al die vestigingen natuurlijk ook op de westelijke oever blijven na het tekenen van het vredesverdrag. Reken maar! Als al deze industrieën zouden moeten verhuizen naar de Negev bij succesvolle boycot, dan zouden al die Palestijnen op straat komen te staan, want ander werk is er nauwelijks. (Daar heeft hij gelijk in – wij, de Israëli's, zorgen er wel voor dat lokale initiatieven op de bezette westelijke oever zo grondig mogelijk worden tegengewerkt). Toch moest ik even denken over de gebruikte argumentatie. Toen Zuid-Afrika op de knieën werd gedwongen door boycot-acties tegen hun apartheidspolitiek, zouden er toen ook slijmerige stemmen zijn opgegaan dat de arme negers het gelag betalen? Vast wel. Het argument heeft iets geniepigs en draagt ook een kern van waarheid in zich. De eerste klappen zullen terecht komen op de zwakste schakel. Zo is het nu eenmaal, maar uiteindelijk is daar het doel bereikt en in het verschiet hopen we toch op een betere toekomst voor onze regio, mede voor de Palestijnen.