Het heeft me enige tijd gekost om het bericht te laten bezinken, het wilde er gewoon niet in: Israël bouwt een concentratiekamp in de Negev om de vele infiltranten en ongewenste migranten 'op te vangen'. Daar kijk je dan toch van op, of erger, het is een moeilijk te verteren idee. We hebben zulke prikkeldraadconstructies al eens eerder gezien, in de vorm van het gevangenenkamp Ansar in Zuid-Libanon. Dat gaf ook van die associaties met het Joodse verleden. Destijds was ik daarbij betrokken als legerarts. Ik had kunnen weigeren daar te dienen onder het motto dat ik zelf concentratiekampoverlevende ben. Maar ik dacht toen in mijn onschuld het medische werk toch te doen en dat het beter was een beetje aardig te zijn voor die gevangenen dan het over te laten aan een enthousiaste Likoed-aanhanger. Met moeizame herinneringen aan die tijd.
Ik stel voorop dat ik geen oplossing heb voor het probleem van de migranten die in Israël een bereikbaar reisdoel zien omdat je er heen kunt lopen. Een tocht, niet zonder gevaren, maar mogelijk. En het fijne verschil of ze nou echt om politieke redenen komen of om hun kinderen een betere toekomst te verschaffen, vind ik ook niet van zo'n essentieel belang. Die vluchtelingen versmelten niet op natuurlijke wijze met de overwegend blanke Joodse lokale bevolking. Kijk maar naar de problemen met onze eigen Ethiopiërs, die overal opvallen en die hier ook vaak met de nek worden aangekeken. Een beetje racisme is ons niet vreemd. Zoals jullie weten heb ik nogal wat contact met deze migranten nu ik, naast de tochten over de Groene Lijn, in de polikliniek van PHR (Physicians for Human Rights) in Jaffa werk. We horen veel over de ernstige wrijvingen rond hun concentratie om het busstation van Tel Aviv met de oude Joodse bewoners van die buurt, die zich bedreigd voelen.
Ik word overladen met rapportages over hoe veel verkeerde dingen er gebeuren bij de controleposten, het vernielen van olijfboomgaarden, het afbreken van huizen, onrechtmatige gevangenschap van Palestijnen, onrechtvaardige veroordelingen. Het heeft volgens mij geen zin om dat allemaal te vermelden in ongelezen rapporten van talloze welmenende organisaties. Het zal allemaal verminderen of ophouden als er een leefbare overeenkomst ontstaat tussen de beide partijen – over vrede durf ik helemaal niet te spreken. En dank aan Kerry en zijn goede bedoelingen. Wat moeten we met een sukkel als Ya'alon? Die kan beter zijn mening voor zich houden.
Afgelopen vrijdag, tussen 10 en 13 uur, stonden op talloze kruispunten in Israël vrijwilligers met spandoeken, waarop in grote letters: 'Stop! Kruispunt van de Vrede vóór u!' Mooi initiatief van Vrede Nu en andere organisaties. Zou het iets uitmaken?
Over Ariël Sharon, nu eindelijk echt dood, is al zoveel gezegd dat ik niet mijn duit in het zakje hoef te doen. Het enige is dat ook hij had begrepen, wat eerdere Israëlische politici die lang genoeg meeliepen uiteindelijk laat in hun carrière ook hadden ingezien, dat Israël zal moeten inleveren, en flink ook, om tot een vergelijk te komen met de Palestijnen.
Een klein vignet over de dagelijkse problemen op de controleposten. Een vriendelijke dame vervoert al geruime tijd wekelijks een klein Palestijns jongetje van en naar zijn dialyse in het Jeruzalemse Sha'arei Tsedek ziekenhuis, heen en terug naar de controlepost naar Bethlehem, waar een familielid staat te wachten. Het valt haar wat zwaar het jongetje te tillen, en ze verzocht haar Joodse vriendinnen om een kinderwagentje. Ze kreeg meteen tien aanbiedingen. Blij met de kinderwagen ging ze weer op stap. Het leven wordt zo lichter, dacht ze, aan beide kanten van de afscheiding. Mis. Kinderen moeten gedragen worden en mogen niet in wagentjes. Dat wagentje is een aparte procedure. Goede bedoelingen, maar de bureaucratie wint altijd.