Heeft een volksbeweging ooit een oorlog beëindigd, en zo een vrede afgedwongen? Of zijn het de haatzaaiers die altijd weer het volk meeslepen, dat ook meestal het gelag betaalt van de hoge besluitvormers?

Ik vraag mij dit vaak af bij de zo welgemeende pogingen van demonstranten om de bezetting voor de Palestijnen op te laten houden, of de Palestijnen te ontmoeten om meer begrip voor de 'tegenpartij' te vormen. Ik denk dat al die bewegingen eerder tot ergernis leiden bij de leidende groten dan dat iemand er echt aandacht aan besteedt.

Zelf heb ik in mijn jongere jaren ook actief deelgenomen aan demonstraties en andere ‘goede werken’, en als ik terugkijk, ben ik weliswaar tevreden over mijn humanitaire houding en het goede voorbeeld dat daarmee werd gegeven aan mijn kinderen, maar echte invloed op de war mongers hebben we nooit gehad.

Bij de meest recente mutaties in onze regering is er weinig nieuws te beleven ten aanzien van de politieke toestand in deze contreien. Het blijft de taak van de oppositie om tégen te stemmen, ongeacht het voorstel dat ter tafel ligt. Landsbelang of niet? Als de regering maar valt.

We worden wel steeds meer geaccepteerd door onze Arabische buren, in het kader van de zogenoemde Abraham-akkoorden, maar de Palestijnen vissen zoals gewoonlijk achter het net. Hun frustratie daarover werd vanuit Gaza uitgedrukt in een paar raketten op Israël.

Het bezoek van de Amerikaanse president Biden in onze regio heeft het inpikken van Arabisch land hoogstens tijdelijk afgeremd, maar verder niet veel uitgehaald.

Saoedi-Arabië is ietsje milder geworden ten opzichte van Israël en de tien nieuwe nederzettingen op Palestijns gebied die de settlers ons hebben beloofd, moeten ook wachten tot na het vertrek van Biden.