Strategie

Salomon Bouman

vrijdag 11 maart 2022

In deze column richt ik mijn aandacht op de problematische column van Carolien Roelants in de NRC van 7 maart. Haar uitgangspunt om Israël te kruisigen wegens het uitblijven van openlijke officiële kritiek op de Russische inval/oorlog in Oekraïne roept dikke vraagtekens op.

Wat schreef zij: “Om maar met de deur in huis te vallen: is Israël wel zo’n voorbeeldige vertegenwoordiger van democratische waarden als het zelf altijd verkondigd? Waar ze maar even kan, gaat de Israëlische regering een publieke veroordeling van de zeer gewelddadige Russische overval uit de weg.”

Ja Carolien, Israël is een zeer levendige democratie waarin de Arabische stem tot zijn recht komt. In de realiteit van het Midden-Oosten is Israël inderdaad een voorbeeldige democratie, met natuurlijk ook van mijn kant onbehagen over de aanpak van het Palestijnse vraagstuk.

Ik wil haar er op wijzen dat er geen enkel verband is tussen de waarde van de Israëlische democratie en het uitblijven van kritiek op Poetin. In die gedachte zit een kronkel. Het uitblijven van officiële Israëlische kritiek op Poetin staat volledig los van het karakter van de waarden van de Israëlische democratie en heeft veiligheidsoverwegingen tot achtergrond.

De realiteit is dat Israël de enige democratie is buiten Europa die rechtstreeks met de Russische militaire macht heeft te maken, te weten in Syrië.

Het is een ingewikkeld probleem. De kern ervan is dat zowel Israël als Rusland islamitische terreur in Syrië bestrijden. Zo lang het duurt, heeft Israël in het Syrische luchtruim vrij spel om in coördinatie met Rusland doelen van Hezbollah aan te vallen. Zoals zondag jongst leden nog een luchtaanval nabij Damascus.

Het samenvallen van strategische belangen van Israël en Rusland in Syrië is onderdeel van de Israëlische veiligheidsdoctrine. Dat belang staat een Israëlische veroordeling van de Russische inval in Oekraïne in de weg. Moralisten zouden het graag anders zien en horen, lezen en zien dat premier Naftali Bennett Vladimir Poetin voor een oorlogsmisdadiger uitmaakt … hetgeen hij is.

De lof die hij dan zou oogsten bij NRC en elders in de wereld staat in geen verhouding tot het ‘verlies’ voor Israël.

Het Israëlische leiderschap van 1948 heeft aan het nationale belang altijd de grootste prioriteit gegeven. In de Joods-Israëlische wereld is na de Sjoa, en na de vele daaropvolgende oorlogen, een realiteitsbesef ontstaan dat geen ruimte laat voor op morele gronden gebaseerde kritiek. Het is een kwestie van overleven. Echte of verhoopte veiligheid doordrenkt het Israëlische denken.

Carolien de Gruyter schreef in haar NRC-column van zaterdag 5 maart dat het westen ongelofelijk naïef is geweest door zijn ogen te sluiten voor het Russische gevaar. Het geweeklaag klinkt uit alle hoeken, ook uit de mond van ministers en generaals.

En Israël dan, dat kleine land dat nu over een der best uitgeruste en geoefende legers ter wereld beschikt, uitgerust met strategische atoomraketten? Israël heeft wél de les geleerd van de geschiedenis in een vijandelijke omgeving.

Het is zeer twijfelachtig of Bennetts sjabbatvlucht naar Poetin bijdraagt tot een staakt-het-vuren. Maar zeker is dat hij opkwam voor de belangen van de Joodse gemeenschappen in Oekraïne en Rusland, die door de oorlog onder zware druk zijn gekomen. Ook heeft Bennett er bij Poetin op aangedrongen zijn handtekening niet te zetten onder een nieuw nucleair akkoord met Teheran, dat nu onder Amerikaanse druk nu in Wenen in de maak is. Voor Israël – maar ook voor Rusland – moet het nieuwe akkoord zodanig worden geformuleerd dat Teheran nooit een atoombom kan maken.

Dat is – hoe onwaarschijnlijk ook – in de huidige situatie een gezamenlijk Israëlisch-Russisch belang. Dat verklaart mede het voorzichtig manoeuvreren van Bennett tussen Moskou en Jeruzalem.

7 + 1 = ?
Het is met mevr.Roelants schering en inslag dat ze zuigt aan en zeikt over Israël. Met name sinds haar pensionering en zij als senior DWARS-columnist het woord heeft is ze los gegaan. Dat tekende zich al enigszins af kort na het aantreden van die wapperende belgische hoofdredacteur bij NRC/Handelsblad die haar anti-zionisme kennelijk stimuleerde.. Al snel-in 2011- heb ik toen mijn al ruim 24 jaar lopende abonnement opgezegd; wilde geen dubbeltje meer aan ze besteden, maar bleef ze wel -in het café- lezen. Al die lange jaren vóór de straffe belg toesloeg was het veelal een genoegen de midden-oosten verslaggeving van Michael Stein, La Roelants én ene Salomon Bouwman te kunnen lezen. Puike journalistiek, nog steeds; dank u wel. Ben benieuwd naar uw memoires over de samenwerking binnen NRC destijds. En Carolientje? ,die glibbert niet alleen over anti-Israëlische modderpaadjes maar vergaloppeerde zich bv. ook met een hoog-alarmistisch pokkeboekje over de toestand van Saüdi-Arabië, waarin zij poneerde dat daar uiterlijk binnen 5 jaar de grote kladderadatz ging plaatsvinden. Ze schreef het “boek” +/-2012-13 samen met Paul Aarts, ook al gepokt & gemazeld in het anti-zionisme.
Had Bennett niet ook in zijn achterhoofd het idee om t.z.t. als acceptabele bemiddelaar zijn opties open te houden?

Columns 2024

Columns 2023

Columns 2022

Columns 2021

Columns 2020

Columns 2019

Columns 2018

Columns 2017

Columns 2016

Columns 2015

Columns 2014

Columns 2013

Columns 2012

Columns 2011

Columns 0000

Doneren

Crescas kan niet zonder jouw steun. Met elke donatie, hoe klein ook, steun je onze activiteiten en zorg je dat wij nog meer voor Joods Nederland kunnen betekenen.