Luns en de Golan

Salomon Bouman

vrijdag 23 november 2018

Het is niet zo verwonderlijk dat Nederland in de Verenigde Naties tegen Israëlisch bestuur van de Golan-hoogvlakte heeft gestemd.

In het verleden heeft Nederland zich van stemming onthouden, maar nu de Amerikaanse president Donald Trump de Verenigde Staten voor de resolutie heeft laten stemmen lijkt het Nederlandse stemgedrag moeilijk te verteren. Verbaasd ben ik echter niet, omdat Nederland nooit de Israëlische inlijving van de Golan-hoogvlakte heeft erkend.

Uit mijn verleden als jarenlange correspondent voor NRC haal ik voor inzicht in de Nederlandse opstelling ten aan zien van dit omstreden gebied het volgende voorval aan. Kort na de oorlog van 1967 bracht Joseph Luns, de toenmalig Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken, een bezoek aan Israël. De woordvoerder van het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken stelde mij op de hoogte van het bezoek van Luns aan de Golan.

Ik reed razendsnel naar de plek op de Golan vanwaar de Nederlandse bewindsman naar het in de diepte liggende meer van Tiberias kon kijken.

Met de microfoon van mijn Uher bandrecorder in de hand stapte ik op Luns af. “Hoe is het om vanaf de Golan naar Israël te kijken?”, vroeg ik hem. Alsof ik een pistool op hem richtte, gaf Luns mijn microfoon een oplawaai.

Met zijn gevolg koos hij het hazenpad. Luns had in strijd met de Nederlandse politiek bezet gebied, namelijk de Golan, bezocht! Wat een ramp.

De woordvoerder van de Nederlandse delegatie gaf een geraffineerde draai aan dit bizarre gedrag van Luns. “De Israëli’s hebben Luns ontvoerd!”, zei hij.

Wat laf! Toen al was het Nederlands beleid nooit Israëls veroveringen in de oorlog van 1967 te erkennen.

Het stemgedrag in de VN is een logisch uitvloeisel van een oude politieke stellingname in Den Haag. Ik zie er geen antisemitisme in, maar wel de uitdrukking van Realpolitik, getuige het gedrag van Luns destijds.

7 + 3 = ?
Schitterende anecdote! en het daarop volgende commentaar zegt ook wel iets over de Nederlandse politieke/diplomatieke houding destijds (en nu).
Ik ben vele jaren geleden één keer op de Golanhoogte geweest. Je hoeft geen militair strateeg te zijn om te begrijpen dat Israël die vlakte nooit op zal willen geven zolang er ook maar een greintje kans bestaat dat daar vijandige mensen de scepter zwaaien. Want zelfs met stenen gooien, kan je daar nog schade in Israël aanrichten.

Columns 2024

Columns 2023

Columns 2022

Columns 2021

Columns 2020

Columns 2019

Columns 2018

Columns 2017

Columns 2016

Columns 2015

Columns 2014

Columns 2013

Columns 2012

Columns 2011

Columns 0000

Doneren

Crescas kan niet zonder jouw steun. Met elke donatie, hoe klein ook, steun je onze activiteiten en zorg je dat wij nog meer voor Joods Nederland kunnen betekenen.