Dan Bavly

Salomon Bouman

vrijdag 16 juni 2017

Toen Dan Bavly als Israëls ambassadeur in Den Haag resideerde, had hij het moeilijk met mijn reportages over de Palestijnse problematiek. In zijn ogen was ik te links en had ik geen oog voor de nieuwe realiteit na de oorlog in 1967. In zijn officiële rol als vertegenwoordiger van de Joodse staat in Nederland vond hij kritiek op de nederzettingenpolitiek niet gepast.

Het toeval wil dat ik Dan Bavly leerde kennen tijdens mijn studie aan de Sciences Po in Parijs waar ook hij en andere Israëli’s studeerden in de hoogtijdagen van de relaties tussen Israël en Frankrijk. Velen van hen heb ik later ontmoet op hoge posten. Een ambassadeur in Caïro, een kolonel bij de Mossad, schrijvers en journalisten. Ik heb nooit eerder gemeld dat ik via mijn Parijse invalshoek bepaalde ontwikkelingen in het officiële Israëlische denken en doen kon traceren.

Toch is me ontgaan dat Dan Bavly zich in juni 1967 als gedemobiliseerde officier in het Israëlische leger kort na de beëindiging van de Zesdaagse Oorlog ontpopte als vredesduif. Met David Kimche formuleerde hij een vredesvoorstel dat tot intensieve besprekingen leidde met Aziz Shehadeh, een gezaghebbende advocaat in Ramallah uit een oud Palestijns geslacht die weinig op had met Jasser Arafat, de leider van de PLO.

Als ik het goed heb begrepen, stelden de twee Israëlische officieren voor een Palestijnse staat te stichten op de Westelijke oever van de Jordaan, die in Israëlische handen was gevallen. Zij wisten hoe de toekomst er uit zou moeten zien, terwijl de regering Eshkol na 1967 geen duidelijke visie had en in feite werd overrompeld door het succes van het Israëlische leger op drie fronten.

Dit prille vredesinitiatief is op de werkelijkheid gestrand. Het had anders kunnen zijn.
Ik wil er nogmaals de nadruk op leggen dat er na 1967 invloedrijke Israëli’s uit het leger en uit de politiek opstonden die begrepen dat de heerschappij over enkele miljoenen Palestijnen een voor Israël ondragelijke last zou blijken te zijn en de prille Joodse democratie zou ondermijnen, uithollen zelfs. Om over die ontwikkeling een oordeel te kunnen geven, raad ik u aan de Israëlische media, die u via internet kunt lezen en horen, te volgen. De Israëlische democratie staat onder hoogspanning.

Ik wil deze keer slechts schrijven dat ik bijzonder verontrust ben over extreem nationalistische krachten in de regering, die aan de vrijheid van mening tornen. Aan vrijheid in de herrezen Joodse staat. Zij dulden geen kritiek op of afwijzing van de nederzettingenpolitiek en allerlei excessen van de bezetting tegenover de Palestijnse bevolking. Kunt u zich voorstellen dat professoren in dit bruisende Joodse land zich op de campus moeten onthouden van politiek? Het is slechts één voorbeeld uit velen.

Ja, Israël heeft godzijdank de oorlog in 1967 gewonnen. Nee, die overwinning is zonder een pragmatische benadering van de Palestijnse kwestie geen garantie voor het behoud van de Israëlische democratie. En die is – althans voor mij – meer waard dan nog een nederzetting erbij!

7 + 1 = ?
...uit het hart gegrepen: de Israelische democratie is me meer waard dan nog een nederzetting erbij - of, op meer individueel niveau: mooi wonen voor weinig geld.
Ja, het zou een andere toekomst voor zowel Israel als de Palestijnen zijn geworden als de vredesvoorstellen van Israel meteen na de 6-daagse oorlog tot onderhandelingen zouden hebben geleid. Maar in Khartoum heeft de Arabische Liga in september 1967 meteen duidelijk gemaakt wat ze wilden: geen vrede, geen onderhandelingen en geen erkenning van Israel. Israel kon niet veel anders dan blijven zitten waar het zat met toen zeker nog de gedachte: land voor vrede. Deels teruggave zonder voorwaarden zou niet helpen, want dan bleef er altijd een aanleiding om meer te eisen. Uiteindelijk kozen Egypte en Jordanie, een oorlog en vele jaren later, wel de weg van onderhandelingen en vrede. Nu is de realiteit dat Abbas onwettig (ver na zijn mandaattermijn), zwak en ongewenst in Gaza, geen concessies kan ( en misschien wil) doen waarop Israel kan bouwen. Dat neemt niet weg, dat de situatie verre van wenselijk is, maar helaas wel de realiteit.

Columns 2024

Columns 2023

Columns 2022

Columns 2021

Columns 2020

Columns 2019

Columns 2018

Columns 2017

Columns 2016

Columns 2015

Columns 2014

Columns 2013

Columns 2012

Columns 2011

Columns 0000

Doneren

Crescas kan niet zonder jouw steun. Met elke donatie, hoe klein ook, steun je onze activiteiten en zorg je dat wij nog meer voor Joods Nederland kunnen betekenen.