Het anti-Israël sentiment in de wereld is weer losgebarsten. In een aantal gevallen is het overgegaan in anti-Joods sentiment. De vrij dunne scheidslijn tussen Joden en Israël is niet altijd even makkelijk te onderkennen, maar feit is wel dat Joden buiten Israël niet automatisch Israëli’s zijn. Ze hebben in de regel geen Israëlisch paspoort en stemmen daarom ook niet voor de Knesset en dergelijke. Kortom, ze zijn niet verantwoordelijk voor de Israëlische politiek. Al kunnen zij zich daarmee vereenzelvigen of er juist tegen zijn.
Yaïr Lapid, de vorige premier en ook minister van Buitenlandse Zaken van Israël, zei het onlangs al tegen een groep van vijftig vooral Westerse ambassadeurs: wij hebben jullie steun niet alleen nú nodig na de gruwelijke moordpartijen van Hamas in kibboetsiem en andere woonplaatsen in de streek rond Gaza, we hebben jullie steun vóóral nodig als we Hamas willen gaan uitschakelen. Hij wist direct dat de steun aan de Joodse staat in dit soort oorlogssituaties meestal van korte duur is. Als Israël, na de zoveelste agressieve daad van Hamas (en deze keer was die van ongekende omvang), terugslaat (het is geen wraak) om een eind te maken aan eindeloze raketbeschietingen en andere terreurdaden dan zwelt het medelijden met de Palestijnen in no time aan en lijkt wat er met Israëli’s gebeurde en gebeurt onbetekenend.
Het is onbegonnen werk om van alles wat aan anti-Israëlisch sentiment en kromme argumentatie voorbijkomt te weerleggen. Het is vaak ratio tegen emotie en dan wint de emotie het meestal. Ik haast me om te zeggen dat beslist niet alles wat tegen Israël in stelling wordt gebracht onwaar is. Dit land heeft fouten gemaakt en doet dat nog steeds. Maar zo dóór en dóór fout als Israëlhaters het doen voorkomen is het Joodse land niet.
Laat ik twee voorbeelden nemen van anti-Israël reacties die een weerwoord verdienen. Het ene is een emotionele oproep van acteur Ramsey Nasr in NRC. Een verkorte versie heeft hij voorgedragen in het tv-programma Khalid en Sophie, wat veel applaus opleverde. Het andere voorbeeld is een cynisch stuk van Ilja Leonard Pfeijffer in HP/De Tijd. Beiden getuigen al sinds ik van hun bestaan weet van ongeneeslijk anti-Israël sentiment waar geen kruid tegen is gewassen.
Ramsey begint met de constatering dat alle Israëlische en Europese doden (er zijn ook Thaise doden die als gastarbeider in de kibboetsiem werkten) inmiddels uitgebreid bekend zijn. En hij vindt dat terecht. Dat hij het terecht vindt, heeft hij nodig voor zijn betoog erna. Wat ik op mijn beurt niet terecht vind, is dat hij niet benoemt wáárom die slachtoffers zo uitgebreid in het nieuws zijn gekomen. Vindt hij het terecht wat hen is aangedaan door Hamas? Vindt hij dat Hamas de juiste middelen hanteert in de strijd tegen de Joodse staat?
Als Hamas de namen en achtergronden van slachtoffers (en de gekidnapten die hij negeert) net zo publiceert zoals Israël doet, dan durf ik er vergif op in te nemen dat de media zich daar als hyena’s op zullen storten.
Voor de rest is zijn betoog een poging om wat Hamas aan beestachtigheden heeft uitgehaald op één lijn te stellen wat Joodse kolonisten flikken op de Westoever. Uiteraard noemt hij Israël een apartheidsstaat. En de beschuldiging van genocide komt ook langs. En zo kan ik nog wel even doorgaan met het ontmaskeren van hele en halve leugens. Weet hij dat Israël slechts een fractie van het drinkwater voor Gaza levert en dat Gaza over een eigen energiecentrale beschikt plus zonnecollectoren op de daken?
Vanzelfsprekend komt de aanval op het Baptistenziekenhuis langs. Dat experts het veel waarschijnlijker achten dat het gaat om een eigen mislukte raketlancering uit Gaza ging dan een Israëlische aanval, laat hij weg.
Ik neem het hem allerminst kwalijk dat hij opkomt voor zijn Palestijnse familie van vaders kant. Het is in- en indroevig dat Gazanen wéér het kind van de rekening zijn. Wat ik triest vind, is dat zijn aanklacht geen enkel lichtpuntje biedt om tot een vergelijk te komen tussen Israëli’s en Palestijnen. Israël is in zijn ogen één en al slechtheid. Hij gooit daarmee olie op het vuur. Ik vrees dat hij volledig achter Hamas staat als het gaat om het bestaansrecht van de Joodse staat. Dat Israël de Gazastrook in 2005 vrijwillig verliet (en de Gazanen er een bloeiende stadsstaat van hadden kunnen maken in plaats van een terreurnest) is hij vergeten. Ook wie er met raketbeschietingen begon en waarom Israël overging tot een blokkade. Net als Egypte.
Nog doller maakt Ilja Pfeijffer het in HP/De Tijd. Bij Nasr snap ik nog dat hij met een gekleurde bril naar het conflict kijkt (die heb ik op mijn beurt ongetwijfeld ook vanuit Joodse hoek, al probeer ik dat te vermijden), want hij heeft Palestijnse familie en volgt helemaal hun narratief. Pfeijffer is autochtone Nederlander en zou toch wat evenwichtiger naar de strijd tussen twee ‘broedervolkeren’ moeten kunnen kijken. Niks van dat al. Hij is zelfs roomser dan de paus.
Hij begint met het hekelen van het Israëlische recht op zelfverdediging. Hij noemt de Gazastrook nog steeds bezet door Israël. Als je zo met feiten omgaat dan serveer je jezelf af als serieuze gesprekspartner.
Als ik hem goed lees dan is hij het eigenlijk wel eens met de leus “From the river tot the sea, Palestine must be free”. Hij heeft er geen probleem mee, maar stelt dat het alleen maar niet schijnt te mogen omdat het als een soort ontkenning van de Holocaust (met een kleine letter in zijn geval) wordt opgevat.
De gruweldaden van Hamas schijn je terreur te moeten noemen, debiteert hij. Voor hem zijn het gewoon verzetsdaden. Zijn de ‘Hamasstrijders’ dan zijn verzetshelden?
Ook hij gaat ervan uit dat het Palestijnse ziekenhuis door Israël is gebombardeerd. Dat het ziekenhuis er nog staat (alleen de parkeerplaats is verwoest) en dat het door Hamas opgegeven aantal van 500 het tienvoudige is van wat het eerder geweest zal zijn, vergeet hij te vermelden.
Aan het eind laat hij alle plichtplegingen achterwege en komt hij tot de conclusie dat Israël onze steun niet verdient omdat het de fundamentele rechten van de Palestijnse bevolking schendt. Die bezetting vanaf 1967 is zeker een ramp, maar het zonder bikkelharde vredesgaranties vrijgeven van dat gebied door Israël zal leiden tot een tweede Hamastan, dus nationale zelfmoord door Israël.
Pfeijffer raaskalt over het heden alsof er geen verleden is geweest. Alsof er geen vredesbesprekingen waren waarbij het telkens de Palestijnen waren die ‘njet’ zeiden en daarna de draad van terreuraanslagen weer oppakten.
Die Palestijnse staat die hij zo graag verlangt, had er al in 1948 kunnen zijn en daarna zijn er nog talloze momenten geweest dat het zo ver had kunnen komen. Zolang de Palestijnen echter blijven volharden in het kromme idee dat het land van hen is afgepakt, zij allemaal zijn verdreven en recht op terugkeer zouden hebben, zal er geen vergelijk mogelijk zijn.
Wie de geschiedenis serieus heeft bestudeerd, weet dat het anders zit. Er was eerder geen Palestijnse staat, er was wel een mandaatgebied (daarvoor eeuwenlang Ottomaans gebied) waarop door twee volkeren aanspraak werd gemaakt. Voor beide aanspraken is wat te zeggen en daarom is de twee statenoplossing de meest redelijke oplossing. Al is dat compromis inmiddels ver uit zicht geraakt.
Dat het zo is gelopen komt door Hamas en net zo goed door de Palestijnse Autoriteit, die beide geen Joodse staat wensen naast een Palestijnse. Het is voor hen alles of niets. Ze verschillen alleen over de manier waarop dat ultieme doel het beste kan worden bereikt, namelijk door louter grenzeloos grof terroristisch geweld of door diplomatie plus aanslagen.
Israël is allerminst brandschoon, maar wees ervan verzekerd dat als de Palestijnen de strijdbijl definitief begraven, maar dan ook écht, die gedemilitariseerde Palestijnse staat er kan komen. Alle fanatieke kolonisten en anderen die Israël van een Joodse en democratische staat willen omtoveren in een verwerpelijke apartheidsstaat ten spijt.
