Alija

Harry Polak

vrijdag 25 maart 2016

We waren ons er terdege van bewust dat het een sprong in het diepe zou zijn: het kalme en kille Nederland verlaten en ons vestigen in het turbulente en warme Israël. Natuurlijk hadden we er goed over nagedacht en alle plussen en minnen op een rij gezet. Daarbij hadden we ons verzekerd van ondersteuning ter plekke via onze jongste dochter die al zo’n acht jaar met plezier en succes in Tel Aviv woont. Toch blijkt het een ongewis avontuur - en ook dat wisten we eigenlijk. Een parachutistensprong waarbij je niet van tevoren weet of er een beschermend valscherm boven je tevoorschijn zal komen of dat je akelig snel de diepte in valt met zekere afloop.

Het land trekt aan de Joodse ziel maar kan ook afstoten door de harde onderlinge mentaliteit. Het zou enorm schelen als we goed Hebreeuws hadden gesproken. Anderzijds spreken velen (wat) Engels, en dat helpt. Zo gaat het tot nu toe - we zitten hier nog maar nauwelijks twee weken: één voortdurende rollercoaster van mee- en tegenvallers en vooral van emotionele ups en downs.

Neem onze aankomst op Ben Gurion als oliem chadasjiem, nieuwe immigranten. We hadden ons enkeltje op zondag aangevraagd, met maandag en vrijdag als reservemogelijkheden. Dat van die vrijdag hadden we beter niet kunnen doen, blijkt achteraf. We kregen een vlucht op vrijdag. De EL AL-vlucht had nauwelijks vertraging, maar toen we aankwamen was de opvang van het ministerie van Alija en Klita (Absorptie) reeds aan de sjabbat begonnen. We waren vlak voor de vlucht al gewaarschuwd dat zoiets stond te gebeuren. We hebben nog even rondgekeken en naar de ambtenaren van de immigratie gebeld met de speciale telefoon in de aankomsthal, maar niks, nop, nul. Okay, geen probleem, dan maar naar buiten en zien hoe we dat later gaan regelen. Bij de paspoortcontrole maakten we ons op voor de gebruikelijke vragen: What is the purpose of your visit? Alleen deze keer zeiden we niet: We are going to visit our daughter in Tel Aviv, maar: alija! De vriendelijke dame van de grenscontrole vroeg of we al iemand hadden gezien van de Klita en begon prompt te bellen. We moesten een stukje teruglopen en daar geduldig wachten, want ze zouden ons echt komen ophalen. Ondertussen werden onze dochter en haar Israëlische echtgenoot en twee goede vriendinnen van ons die ze had meegevraagd (voor ons een verrassing) steeds ongeduldiger, want zij gingen er vanuit dat we direct zouden doorlopen. Er zou toch niemand zijn van de immigratie, wisten ze.

Tijdens het wachten gingen we overal informeren (“ja, ze komen heus wel van de immigratie”) en nogmaals bellen via de speciale maar dode telefoonlijn, totdat er twee vriendelijke en kordate dames van de inlichtingenafdeling van het vliegveld op ons afkwamen. Ze waren op pad gestuurd door onze dochter en de drie Israëli’s die haar vergezelden aan de andere kant van de grens. De inlichtingendames belden resoluut met het hoofd van de immigratie op Ben Goerion en maakten hem duidelijk dat dit niet kon: oliem op deze manier ontvangen, dus wat ging hij eraan doen? Hij beloofde dat hij ons zondag zou laten ophalen met de taxi om alle formaliteiten rond de immigratie alsnog af te wikkelen, zoals verstrekken van het identiteitsbewijs, inschrijving voor een ziektekostenverzekering en dergelijke. De dure taxirit van vrijdag, met al onze koffers, zou hij later vergoeden. Die rit hoort namelijk gratis te zijn voor nieuwkomers, het is een vast onderdeel van het immigratiepakket als je onder de Wet op de Terugkeer valt.

Gerustgesteld door deze toezeggingen gingen we naar de aankomsthal waar we heel hartelijk werden ontvangen door onze dochter, haar man en - tot onze grote verrassing – die twee goede vriendinnen van ons. Dat voelde wel heel warm en welkom aan na de koude ontvangst vóór de grenscontrole.

Op zondag is alles keurig in orde gekomen, zodat we in de dagen erna aan alle andere regeldingen konden beginnen. Op de vergoeding van de taxirit op de dag van aankomst, zitten we echter ondanks diverse telefoontjes en sms-jes nog steeds te wachten.

8 + 1 = ?
Harrie shalom, ten eerste van harte welkom in ons Homeland. even en klein vraagje, was er ook niemand van de Irgoen Oleh Holland? daar is n.l. iemand aangesteld om nieuwe emigranten uit Holland af te halen van Ben Gurion en hen te begeleiden. Met de wens :OPDAT JE MAG SLAGEN! LEX NATHANS.
Nog vele jaren Purim in gezondheid te vieren in jullie(ons) ëilige land Israël". 2 Jaar geleden,m eind augustus 2013, kwamen wij als olim chadassim op Ben Gurion aan en kregen daar een geweldige ontvangst en ninderdaad alles war daarbij hoorde en beloofd was. Wij kwamen op een doordeweekse dag aan en alles liep gesmeerd. (nu 75 en bijna 84 jaar). Onze dochter die met familie in Petach Tikwa woont heeft ons met alles geholpen en daar onze woning (om de hoek bij hen) nog niet afgerestaureerd was, woonden we ongeveer 2 maanden bij hen in. Wij zijn 10 maanden naar een ulpan gegaan in PT, na de gagiem, en dat was goed. Daarna een privè lerares gedurende 10 maaden en ik ben nu aan mijn 2e serie met de lerares bezig. Mijn man heeft het opgegeven, geen talenknobbel. Maar Iwritlessen zijn onmisbaar. Wij zijn 3-talig met onze kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. (Hollands, Iwrit en Engels). Ons tel.nr. is : 054 5846028 (Ruth) als jullie misschien contact willen. Succes en sjabbat sjalom, Ruth/Joop Weijel
hartstikke interessant om te lezen, en ik zie uit naar de volgende column. veel succes met alles en veel plezier in Israël.
Beste Lex Nathans, Er was niemand van de Irgoen Olei Holland. Maar zij hadden dat doorgegeven aan onze dochter die uiteraard naar Ben Gurion zou komen - als ik het goed heb begrepen. Zij hadden in ieder geval gewaarschuwd dat bij vertraging van de vlucht er niemand meer van de Klita zou zijn. De vlucht was echter nauwelijks vertraagd. Vijf minuten of zoiets.
Beste Ruth en Joop, Kol hakawod dat jullie zijn gegaan. Al wat ouder dan wij, maar als je gezond en jong van geest blijft, maken de kalenderjaren niet zoveel uit. Oelpan wordt ook voor ons verplichte kost. De taal enigszins beheersen is een must als nieuwkomer. Maar het zal niet meevallen, al hebben we goede hoop dat het hier makkelijker en noodzakelijker zal zijn dan in Nederland. Poeriem hier meemaken was leuk. Al die verklede kinderen en ook volwassenen op straat en in winkels e.d. De Poeriemoptocht in Herzliya hebben we helaas gemist. Volgend jaar dan maar. Groet en wie weet bellen we nog, dank voor het mooie aanbod!
Beste mensen, van harte wensen we jullie bhatslacha met jullie avontuur. Heel interessant om te lezen hoe het met jullie gaat. Wij zijn hier in kibbuts Mashabe Sade in de Negev om Hebreeuws te leren en leren zo olim chadashim kennen en horen een beetje van hun ervaringen. Wij zelf gaan weer terug naar Nederland/Wenen. Chag Poerim Sameach en Shabat Shalom
Sjalom Marjo Hannah Deutsch, De wereld is klein: in Mashabeh Sadeh heeft onze oudste dochter een jaar doorgebracht tijdens haar sjnat hachsjara (Israel-jaar) van Haboniem. Daar we uiteraard op bezoek geweest. Het was midden in de winter met... zelfs een beetje sneeuw in de Negev. De kinderen van de kiboets hadden net genoeg om kleine sneeuwpopjes te maken. Dat was een leuk gezicht. In Jeruzalem was toen heel veel gevallen, weet ik nog. We maakten ons vrolijk over het voorzichtige geschuivel van de Jeroesjalmi's en het bibberige rijgedrag van de automobilisten door de sneeuw, terwijl wij voorzichtig maar wel handiger rondreden. De weg van Tel Aviv naar Jeruzalem zat de volgende dag helemaal vast omdat iedereen de sneeuw wilde zien. Hopelijk is jullie oelpan nu beter dan toen van onze dochter. Zij heeft indertijd meer Amerikaans Engels en zelfs Russisch geleerd dan Hebreeuws. Groet en succes!
Hallo Harry en Irith, Leuk om jullie zo te kunnen volgen. Ik zal Izzet, Adem en Ahmed attenderen op de site van Crescas! Alles goeds en groet, Naud
Veel succes toegewenst. Blijf ons informeren svp.
Voor de goede orde: meer dan anderhalve maand na onze taxirit van Ben Gurion naar ons nieuwe huis in Herzliya heeft het misrad haklita de kosten overgemaakt op onze bankrekening. Dat heeft wel ettelijke sms'jes en telefoontjes gekost, maar de aanhouder wint.

Columns 2024

Columns 2023

Columns 2022

Columns 2021

Columns 2020

Columns 2019

Columns 2018

Columns 2017

Columns 2016

Doneren

Crescas kan niet zonder jouw steun. Met elke donatie, hoe klein ook, steun je onze activiteiten en zorg je dat wij nog meer voor Joods Nederland kunnen betekenen.