Mijn vrouw volgt yogalessen via Zoom. Haar Nederlandse yogalerares woont in Mexico. Daarvoor verbleef zij in Egypte. Vlak na 7 oktober liet ze ons weten mee te leven. Ze gaf zelfs een extra, gratis les voor haar leerlingen vanwege de schokkende gebeurtenissen. Die gevoelens zijn verdwenen getuige een berichtje op haar Instagram-account. Ze laat zich anders nooit politiek uit. Wat is er in haar gevaren, net als in veel anderen?
Tekst van de yogalerares op Instagram
Afgezien van het kromme Nederlands haalt ze allerlei dingen door elkaar. Op vier mei worden de Nederlandse doden wegens de Tweede Wereldoorlog en ook daarna herdacht. Het gaat om ruim tweehonderdduizend slachtoffers. Onder hen waren verzetsmensen, degenen die omkwamen bij bombardementen en militairen. Nederlandse Joden zijn met ruim honderdduizend vermoorden onevenredig zwaar getroffen.
Waarom zou je die mensen wier leven werd ontnomen door die oorlog van toen, ver vóór de huidige oorlog in Gaza, niet herdenken? Zij staan volkomen los van wat er op 7 oktober in Israël is gebeurd en sindsdien in Gaza. Je kan die oorlogsdoden daar niet op aanspreken.
Zij waren ruim tachtig jaar geleden slachtoffer van een nazi-oorlogsmachine en hebben niets maar dan ook helemaal niets te maken met de stellingname van de huidige regering en koning Willem-Alexander jegens Israël.
Dan het tweede punt. Voor haar, en dat geldt inmiddels voor heel veel mensen, pleegt Israël oorlogsmisdaden. Zelfs genocide. Het Internationaal Gerechtshof (ICJ) heeft die conclusie allerminst getrokken. Het Hof heeft alleen de door Zuid-Afrika ingediende aanklacht tegen Israël ontvankelijk verklaard, dat wil zeggen in behandeling genomen. Israël kreeg geen extra maatregelen opgelegd.
Overigens houdt Nederland op vier mei twéé minuten stilte. Dat is de yogajuf kennelijk niet eerder opgevallen. En je zou zelfs kunnen concluderen dat ze die stilte wil onderbreken (“maybe it’s time to speak and act according (to) your values?”).
Het is opvallend dat Hamas niet wordt genoemd. Als het om oorlogsmisdaden gaat, is deze terreurbeweging best vermeldenswaard. Blijkbaar is 7 oktober weggezakt of zinkt het in het niet, aldus de yogajuf, bij wat Israël in de Gazastrook doet.
Nu gaat het slechts om een apolitieke yogalerares. Maar vergis je niet. Ze bevindt zich in het ‘goede gezelschap’ van iemand als Andrée van Es, de voorzitter van het Amsterdamse 4 en 5 mei Comité. Die gaf in een NRC-artikel (4 mei) te kennen dat “haar gedachten vermoedelijk ook naar de Israëlische gijzelaars in Gaza, en hun verwanten” gaan. Doch later stuurt zij een berichtje aan de NRC-journalist, want ze heeft spijt van haar uitspraak over de gijzelaars.
Ander voorbeeld. In de Volkskrant stond op 2 mei een opiniestuk van Mohammed Benzakour. Dat hij geen Israël-fan is, weet ik. Met deze Gaza-oorlog in het vizier grijpt hij opnieuw zijn kans om het land voluit in de verdomhoek neer te zetten. Uit zijn stuk blijkt echter dat hij óók Nederland de rug toekeert. Want zijn woonland heeft Israël internationaal niet laten vallen toen het ging om de vraag of de Joodse staat zich mag verdedigen tegen Hamas.
Benzakour zou Benzakour niet zijn als hij in zijn heilige verontwaardiging niet een essentieel element weglaat in zijn betoog waarbij hij Nederland veroordeelt omdat het zich tweemaal van stemming onthield bij VN-resoluties die vóór humanitaire hulp maar ook voor een staakt-het-vuren waren. Nederland was niet voor dat laatste, omdat het Hamas de kans zou geven zich te hergroeperen. Zeker, de Gazaanse bevolking heeft zwaar te lijden, wat Hamas is aan te rekenen, omdat het Israël op 7 oktober op mensonterende wijze aanviel. Israël heeft als één van de strijdende partijen zonder twijfel een groot aandeel in de Gazaanse ellende, al doet het land aantoonbaar van alles om burgers te ontzien.
Wegens dat Nederlandse stemgedrag bij de VN moet Benzakour niets hebben van de Dodenherdenking. Hij heeft zelfs een uitnodiging afgeslagen van het regionale Comité 4 en 5 mei om te komen spreken.
Van Es, Benzakour plus talloze anderen doen niet onder voor de yogajuf.
