Het is een merkwaardig verbond dat die twee leden van sterk uiteenlopende fracties in de Amsterdamse gemeenteraad hebben gesloten. Sheher Khan van het conservatief islamitische DENK en Itay Garmy van Volt, een progressieve partij, hebben elkaar gevonden vanwege de discriminatie die zij hebben ondervonden. Als het over het Palestijns-Israëlisch conflict gaat, liggen hun standpunten echter mijlenver uit elkaar.
De Joodse en Israëlische Itay Garmy en de islamitische Sheher zijn beiden in Amsterdam geboren. Ze gaan samen naar scholen om te laten zien dat je ondanks heftige meningsverschillen samen kunt optrekken als je elkaar hebt leren kennen (Bekend maakt bemind heet hun scholenproject). Ze geven het goede voorbeeld.
Hun deelname aan de Amsterdamse gemeenteraad is ongetwijfeld een doorslaggevende factor voor hun open opstelling naar elkaar. In de raad is het vereist om de democratische spelregels in acht te nemen. Dus je gunt elkaar het vrije woord, laat elkaar in beginsel uitpraten afgezien van interrupties, je hoort elkaar aan en eventueel sluit je coalities met andersdenkenden om een meerderheid te behalen voor partijstandpunten.
Een totaal andere situatie dan we bij de studentenprotesten in Amsterdam zien. Afgezien van het volstrekt onzinnige geweld, waardoor naar schatting zeker 1,5 miljoen euro aan schade is veroorzaakt aan universitaire eigendommen, maken de demonstranten niet de indruk dat zij veel oog hebben voor de ander. De leuzen die ze hanteren wijzen daarop (“From the river tot the sea, Palestine will be free”). Ze stellen louter harde eisen en nemen met minder geen genoegen. Ze eisen bijvoorbeeld verbreking van de banden met Israëlische universiteiten en onderzoekscentra. Dat staat haaks op de academische traditie waarbij vrije uitwisseling van kennis en onderzoek voorop staat. Universiteiten zijn in Israël juist bolwerken van tolerantie en komen op voor de rechten van de Arabische minderheid, zoals de Universiteit van Tel Aviv liet weten.
Van Baarle, partijleider van DENK in de Tweede Kamer, loopt over van begrip voor de felle pro-Palestijnse studentendemonstraties. Verbazing hoeft dat niet te wekken als je de Palestina-paragraaf van DENK erop naslaat. Daarin staat doodleuk dat het Israël is dat de twee-statenoplossing onmogelijk heeft gemaakt. Bij ten minste vijf gelegenheden hebben de Palestijnen een eigen staat afgewezen als die náást een Joodse staat zou moeten komen (1937 Peel-commissie, 1947 VN-verdelingsplan, 1967 Khartoum-conferentie, 2000 Clinton-Barak-Arafat en 2008 Olmert-Abbas). Het pleidooi van DENK voor een Palestijnse staat “from the river to the sea” staat bol van de anti-Israëlische retoriek die maar op één ding gericht is: de Joodse staat moet zo snel mogelijk verdwijnen.
Hamas heeft op 7 oktober laten zien wat er gebeurt als zij de kans zouden krijgen Israël van de aardbodem weg te vegen. Hezbollah doet daar aan de noordgrens van Israël inmiddels steeds meer aan mee. En Iran heeft onlangs de tanden laten zien door honderden drones en diverse typen raketten op Israël af te vuren. Gelukkig troffen die amper doel.
Maar het gaat niet alleen om wat Hamas en Hezbollah, de verlengde armen van Iran, aan geweld laten zien, waardoor de huidige tijd doet denken aan de periode van de Onafhankelijkheidsoorlog in 1948 toen Israël om het naakte bestaan vocht. Ook via internationaal-juridische weg, via Zuid-Afrika, bestrijdt Hamas Israël. Dat land toont zich een ware bondgenoot van de islamistische terreurorganisatie in de Gazastrook.
Gelukkig zijn er ook lichtpuntjes. Ondanks oproepen om Israël uit te sluiten van het Eurovisie Songfestival is dat niet gebeurd en wist zangeres Eden Golan veel waardering van het publiek binnen te halen. Het Jerusalem String Quartet kon toch nog optreden in het Concertgebouw, dankzij de vele protesten na de eerdere cancelling door de Concertgebouw-directie. En Joodse studenten en afgestudeerden laten duidelijk van zich horen ter waarborging van de academische vrijheid, die bij de universiteitsbesturen niet in goede handen lijkt te zijn.
Sheher Khan trekt met Itay Garmy op, want hij wil niet worden uitgemaakt voor antisemiet. Als moslim heeft hij niks tegen Joden. Maar ze verdienen geen eigen staat op 'islamitische grond'.
