Een enkeling informeerde bezorgd of wij in het schootsveld lagen van de rakettenregen uit Gaza (bijna 700 in het weekend van 4 en 5 mei). We konden diegene gerust stellen. Herzliya, waar onze woning staat, lieten ze met rust. Zo niet, dan hebben we anderhalve minuut de tijd om een schuilplaats te vinden. Een ‘luxe’ in vergelijking met bewoners van Sderot.
Hamas en de Islamitische Jihad besloten Tel Aviv en omstreken ditmaal niet te bestoken. Dat ze het wel degelijk kunnen, bewezen zij eerder. In 2014 bijvoorbeeld – voordat we in 2016 op alija gingen – waren we op vakantie in Tel Aviv en moesten we schuilen voor enkele raketten. Die werden gelukkig door de kipat barzel (de ijzeren koepel, beter bekend als Iron Dome) uit de lucht geschoten, net zoals nu grotendeels geschiedde.
Bij de voorlaatste aanval vanuit Gaza (in maart 2019, vlak voor de Israëlische verkiezingen) werd Tel Aviv plotsklaps belaagd door twee raketten. Hamas stelde dat het om een ‘vergissing’ zou gaan. Ook werd er in die periode een huis in puin gelegd in mosjav Mishmeret. Dat ligt ten noordoosten van onze woonplaats. Hamas en co. lieten toen wederom blijken dat hun bereik groter dan is dan de wijdere omgeving van de Gazastrook. Let wel: wijder, want de steden Asjdod en zeker Beërsjeva, die ook op de korrel werden genomen, liggen niet direct naast Gaza.
Naar verluid werd de aanval van begin mei door Hamas ingezet omdat zij weten dat Israël geen gedonder wil voor Jom Ha’atsmaoet (de Onafhankelijkheidsdag) en vooral voor het naderende Eurovisie Songfestival. Israël is zo langzamerhand chantabel geworden voor gewelddadige druk vanuit de Gazastrook. Ook al slaan de Israëli’s terug met tal van precisiebombardementen, het weerhoudt Hamas c.s. er niet van om Israël met zelfgebouwde en hoogstwaarschijnlijk door Hezbollah of Iran geleverde raketten onder vuur te nemen – op het moment dat hén dat goeddunkt. En als ze dat nalaten dan zijn er nog altijd de wekelijkse gewelddadige grensrellen plus de vuurvliegers of brandballonnen die het leven van Israëlische soldaten of bewoners langs de grens met Gaza vergallen.
Hamas en hun kompanen houden er een vreemde logica op na. Tenminste, als je uitgaat van op Westers denken gebaseerd gezond verstand.
(1) Ze willen opheffing van de zogeheten blokkade. (Die geen echte blokkade is, omdat er zowat dagelijks talloze vrachtwagen van alles blijven aanleveren voor de bewoners van de dichtbevolkte grensstrook.)
(2) De Israëlische blokkade is vooral bedoeld om invoer van wapentuig te voorkomen.
(3) Dus wat doet Hamas? Ze laten zien dat ze ondanks de blokkade volop over raketten beschikken.
(4) Zolang de raketbarrages voortduren, zal Israël de blokkade uiteraard niet beëindigen. Als mét een blokkade raketten kunnen worden afgevuurd, wat zou er gebeuren als er géén blokkade was?
(5) Indien ze écht een eind aan de blokkade wensen, zullen ze tot een vergelijk moeten komen met hun Joodse vijand. In ieder geval de spijkerharde garantie geven dat ze de Joodse staat niet meer zullen aanvallen. Forget it, dat is onbestaanbaar voor deze fel antizionistische én antisemitische islamitische leiders met een groot bord voor hun kop.
In een analyse van een vroegere Israëlische veiligheidsadviseur werd gewezen op de rol van Iran, omdat dat land grote invloed heeft op de Islamitische Jihad in Gaza. Die beweging is stilaan een belangrijke speler geworden naast Hamas. Iran heeft er belang bij als Israël het druk krijgt met Gaza, omdat dan minder energie kan worden gestoken – hopen zij – in het Syrische front. Daar doet Hezbollah (gesteund door Iran) al jaren gevechtservaring op én tegelijkertijd is het bezig goede uitgangsposities te verwerven als het op een oorlog met Israël aankomt.
De Iraniërs krijgen het overigens gaandeweg steeds moeilijker door de ingrijpende boycotmaatregelen van de Verenigde Staten. Een kat in nood maakt gekke sprongen. Ze hebben al gedreigd het atoomakkoord, waar de VS onder Trump uit zijn gestapt, gedeeltelijk op te zeggen. Daarmee wil Iran Europa, Rusland en China, die het akkoord nog wel in stand willen houden, onder druk zetten. Iran verwacht van die landen meer support. Zij moeten voor (ruimere) verlichting zorgen van de Amerikaanse boycot.
Aan veel Israëlhaters in Europa zijn dat soort achtergrondanalyses niet besteed. Voor hen is het simpel: Israël is een racistische apartheidsstaat die de onschuldige Palestijnen wreed onderdrukt en dat kolonialistische land moet op allerlei manieren flink worden gestraft of liefst verdwijnen. Het Eurovisie Songfestival is uiteraard een prachtige gelegenheid om de wat sleetse oproep tot een Israëlboycot weer eens flink op te poetsen. Zie wat een Belgische artiest daarover te berde brengt. Gelukkig was er snel een weerwoord van de in België woonachtige Hans Knoop.
Onderhand maken veel Israëli’s in het zuiden zich toch wel steeds meer zorgen over de Gazastrook. En ze waren al 120 procent bezorgd. Of er opnieuw een rakettenregen te verwachten is, is al lang niet meer de vraag. Het gaat er om wannéér die gaat komen. Als het aan de Islamitische Jihad ligt, wordt het een hete zomer. Bluf? Zou kunnen, maar ze hebben net opnieuw laten blijken waar ze samen met Hamas toe in staat zijn. En ze laten zich nauwelijks meer weerhouden door Israëlische tegenacties vanuit de lucht. Israël zal anders en vooral slimmer moeten ingrijpen om hen af te stoppen. Na de drie oorlogen met Gaza in 2008, 2012 en 2014, waarbij het Israëlische leger Gaza binnentrok, is steeds afgezien van het inzetten van de landmacht. Dat leverde te weinig soelaas op en bracht te veel doden met zich mee. Weer overgaan tot gerichte aanslagen op de leiders, zoals vroeger? Zou kunnen, en Israël heeft dat tijdens de recente rakettenregen éénmaal gedaan.
Wie bedenkt nog iets beters om Hamas en consorten in de Gazastrook te beteugelen? Het wordt tijd voor Gaza 4.0. Met meer effectiviteit, want de Israëli’s rond Gaza verdienen al jaren een normaal leven. En de gewone Gazanen ook.