Iran

Eva van Sonderen

vrijdag 11 december 2020

Niet iedereen in mijn omgeving is even blij met de nederlaag van Donald Trump. De stemming in mijn sjoel, die voor een groot deel uit oud-Amerikanen en andere Anglo’s bestaat, was over het algemeen opgelucht. Maar in mijn kennissenkring hoor ik ook andere geluiden. Angst over de houding van de regering-Biden tegenover Israël, mede door de invloed van linkse Joden “die zo geassimileerd zijn dat ze anti-zionist zijn geworden.” Wantrouwen vanwege jonge islamitische Democraten als Ilhan Omar (van oorsprong Somalisch), die de Joden in de V.S. “een dubbele loyaliteit” heeft verweten en andere klassiek- antisemitische uitlatingen deed, en Rashida Tlaib (Palestijns).

Vorige week vrijdag werd brigadier-generaal Mohsen Fakhridazeh, de leider van Irans nucleaire programma, slachtoffer van een moordaanslag met een op afstand bestuurd machinegeweer. Hoewel de Israëlische regering zich daarover in het zwijgen hult, schrijft Iran de aanslag toe aan de Mossad. Dat is niet onwaarschijnlijk: in Haaretz van 1 december jongst leden wordt beschreven dat Israël al ongeveer tien jaar een soms openlijke, soms verborgen campagne voert tegen Iran (en diens handlangers in Syrië, Libanon en Irak), om het land dat oproept tot vernietiging van Israël, te verzwakken. Sinds 2018 jaar zijn Iran en Israël openlijk in een militaire confrontatie beland, met tal van gewapende incidenten bij de grens met Libanon en bij/over de grens met Syrië. Dat laatste land is een achtertuin van Iran geworden, zowel in 2018 als in 2019 werden er vanuit Syrië Iraanse raketten afgevuurd op Israël; de meeste werden ondervangen door het Iron Dome afweersysteem. Hezbollah in Libanon is door Iran van wapens en raketten voorzien.

Voor Israëlische Joden is de dreiging van Iran minder theoretisch dan voor Nederlandse Joden of Europeanen in het algemeen. De Israëlische regering heeft zich in zwijgen gehuld wat betreft de aanslag op Fakhrizadeh, maar het is duidelijk dat Iran vroeg of laat wraak zal nemen. Ik zou nu niet graag in Haifa wonen, want de kranten berichten dat deze noordelijke stad een doelwit zou kunnen worden. Maar ook Israëli’s in het buitenland worden gemaand extra voorzichtig te zijn vanwege mogelijke wraakaanslagen. De grootste kans is dat een wraakactie vanuit Syrië komt.

Israël zou het beloofde land zijn waar Joden vrijuit Joods kunnen zijn, waar we geen minderheid meer zijn, waar we vrij onze religie kunnen bleven en waar we als (Asjkenazische) Joden nooit meer een Sjoa hoeven te vrezen. Als alle Joden maar op alija komen, zouden we allemaal veilig zijn, was lang de zionistische gedachte, want we zouden zelf in staat zijn onze regeringspolitiek te vormen, niet langer als minderheidsgroep afhankelijk van de gojse overheid. Maar de innerlijke gevolgen van de Sjoa en van de onderdrukking in islamitische landen zijn ook meegereisd naar het beloofde land. En zelfs in Israël kun je nog steeds bang zijn voor de totale vernietiging, want Israël grenst niet aan België of Duitsland. Joden die uit islamitische landen afkomstig zijn (Sefardim en Mizrachim) hebben ervaren hoe het is om met Arabieren samen te leven en begrijpen de Arabische wereld beter, maar realiseren zich ook goed hoe kwetsbaar de staat Israël is, en staan behoorlijk wantrouwend tegenover Arabische leiders. Iemand als Obama, die het hield bij ferme uitspraken maar daden naliet toen bleek dat Bashar Assad zijn onderdanen met gifgas om het leven bracht, wordt beschouwd als een hopeloze westerse naïeveling, (niet alleen door Sefardische en Mizrachische Joden trouwens).

Die laatsten vormen inmiddels wel vijftig procent van de Israëlische bevolking. Israël is steeds meer een Midden-Oosters land geworden, steeds minder een Europees implantaat in de Arabische wereld. De Abraham-Akkoorden met de Verenigde Arabische Emiraten en Bahrein bevestigen dat nog eens.

En toch: Chanoeka sameach voor alle Crescas-lezers

7 + 4 = ?

Columns 2024

Columns 2023

Columns 2022

Columns 2021

Columns 2020

Columns 2019

Columns 2018

Columns 2017

Columns 2016

Columns 2015

Columns 2014

Columns 2013

Columns 2012

Doneren

Crescas kan niet zonder jouw steun. Met elke donatie, hoe klein ook, steun je onze activiteiten en zorg je dat wij nog meer voor Joods Nederland kunnen betekenen.