De mensenrechten en Israël

Harry van den Bergh z”l

vrijdag 20 april 2012

Voor een columnist, zelfs voor een bescheiden columnist, is de kritiek die op je losgelaten wordt, een bewijs dat je tenminste gelezen wordt. Als men daar niet tegen kan, net zo min als dit geldt in het politieke leven, dan is het beter zich niet publiekelijk te uiten over wat voor thema dan ook. In de Joodse wereld zijn er onderwerpen die traditioneel tot debat en controverses leiden, hebben geleid en zullen leiden. Eén ervan is de overmatige en al of niet juiste invloed van de radicale orthodoxie in Israël. Een ander onderwerp, ook hevig besproken buiten Israël, is de vraag in welke mate Joden, vooral die buiten Israël, kritiek mogen hebben op kwesties die spelen binnen Israël. Daar zijn er ook weer talloze van, maar zonder twijfel is een van de gevoeligste de kwestie van het beleid van Israël in de ‘bezette gebieden’ en in relatie daarmee de vraag of Israël zich op een acceptabele wijze houdt aan wat mensenrechtenovereenkomsten van regeringen en staten vragen. Een complicatie bij dat vraagstuk, wanneer men dat tenminste zo wil zien, is het feit dat Israël omringd wordt door vijanden en ex-vijanden, landen waar het met de mensenrechten niet zo nauw wordt genomen. Het feit dat Israël bedreigd wordt door niet-democratische staten zou dan een reden zijn om schending van de mensenrechten te begrijpen en te aanvaarden en in het slechtste geval erover te zwijgen en het goed te praten. Om het zo nodig nog moeilijker te maken, zou kritiek op Israël misbruikt worden om het land, zoals men dat tegenwoordig noemt, te demoniseren en te delegitimiseren. Ik vrees dat het laatste zeker waar is, maar het is een geheel ander vraagstuk of daaruit zou voortvloeien dat men zwijgt over wat krom is. Zie hier een pallet van vragen, terechte vragen ook, die debat vereisen over hoe te reageren en te handelen.

In mijn vorige column heb ik geschreven over mijn betrokkenheid bij Human Rights Watch en het feit dat HRW soms pittige kritiek levert op Israël. Ik wist natuurlijk waar ik aan begon toen ik deze bijdrage schreef en enkele reacties voldeden dan ook geheel aan mijn ‘gespannen’ verwachtingen. De meest opvallende, ook neergeschreven in een reactie op deze website, was die van Zvi Markuszower, want die voldeed geheel aan het gangbare patroon: een ‘fatsoenlijke Joodse vent’ als schrijver dezes hoort niet betrokken te zijn bij HRW want die club schaadt de belangen van Israël. Ik zou mij moeten voegen in de rij van Robert Bernstein en Richard Goldstone, die weliswaar laat tot bezinning zijn gekomen terwijl de schade al aangericht was. Eerlijk gezegd is het toch te veel eer om in deze rij genoemd te worden omdat het gaat om iconen waar het het mensenrechtenbeleid betreft. Ik laat in het midden dat het niet waar is, zoals Markuszower bericht, dat Bernstein HRW heeft verlaten. Hij was de eerste voorzitter van HRW en op 90-jarige leeftijd is hij nog steeds bij HRW betrokken. Ik vind het dilemma, want zo begrijp ik de woorden van Markuszower, voor niet in Israël levende Joden hoe met Israël om te gaan, inderdaad een belangrijke en gevoelige vraag. Markuszower vindt HRW een organisatie die schade doet aan Israël en dus is schrijver dezes daaraan ‘medeplichtig’ en zou hij er beter aan doen HRW te verlaten. Ik peins daar niet over en ik wil ook graag toelichten waarom de visie van Markuszower verwerpelijk is.

Gelukkig is Israël een open en democratische staat en het land moet daarvoor geprezen worden. Ik laat terzijde wat sommigen zullen opwerpen, dat in Israël niet-democratische tendenzen zichtbaar zijn vanwege de gevolgen van de bezetting van Palestijnse gebieden. Israël is gelukkig ook een land waar het waardensysteem van de vrije en democratische samenleving hoog wordt gehouden. Dat bewonderde ik in Menachem Begin, een rechtse hardliner maar een groot democraat. De impliciete doelstelling van het klassieke zionisme was niet alleen de stichting van de staat, maar ook van een staat waar het democratische waardensysteem hoog gehouden zou worden en een essentieel onderdeel zou zijn van het politieke bestel. Tientallen jaren is ook de steun van de westerse democratische samenlevingen aan Israël op deze gedeelde uitgangspunten gebaseerd geweest en dit is, hoewel met minder overtuiging, nog zo. Er zijn tal van vrienden van Israël, mensen met een onvoorwaardelijk commitment aan de Staat Israël, die menen dat zekere ontwikkelingen die geroemde grondslag ondermijnen. Het is heel pijnlijk dat HRW uiterst gedetailleerde rapporten heeft gepubliceerd die vragen oproepen over het beleid van Israëlische regeringen. Het recente rapport over de behandeling van Palestijnse boeren met hun land voor de muur cq het hek, roept vervelende vragen op. Zo zijn er tal van andere kwesties m.b.t. de bezette gebieden, nog altijd m.b.t. de Arabische Israëli’s, nu weer m.b.t. linkse NGO’s, de domme behandeling van demonstranten, de dubieuze economische en sociale ontwikkeling enz. Zwijgen zou traditionele waarden van de Staat Israël verder ondermijnen en het is niet echt relevant of onze vijanden, die sowieso vijanden waren, kritiek misbruiken. Daarom voel ik mij niet thuis bij Een Ander Joods Geluid, noch bij de vrienden van die ‘fatsoenlijke Joodse vent’ Zvi Markuszower.

8 + 4 = ?
Het is jammer dat Harry v.d. Bergh mijn ingezonden stuk verkeerd heeft geinterpreteerd en niet echt op de feiten die ik naar voren bracht heeft willen ingaan Bovendien heb ik nergens gemeld dat kritiek vanuit de diaspora op Israel wel of niet zou kunnen. Dat is een heel andere discussie. Het enige dat ik heb gedaan is gemeld dat HRW een foute organisatie is die disproportioneel negatief getinte aandacht aan Israel schenkt en die door de oprichter van HRW zelf ervan wordt beschuldigd dat HRW diegenen helpt die Israel tot een pariah staat willen degraderen. Robert Bernstein, de oprichter van HRW heeft zich zelfs genoodzaakt gezien een nieuwe organisatie op te richten: Advancing Human Rights. Hij heeft deze organisatie opgericht om de \"disproportionele kritiek op democratische staten \" van HRW en andere NGO\'s te bestrijden. De problematische houding van HRW wordt niet alleen maar door de bovenstaande feiten ten toon gespreid. HRW heeft van Gaddafi en Saudi Arabie financiele ondersteuning gehad. De deal met Saudi Arabie had impliciet/expliciet als voorwaarde de kritiek op Israel te continueren. Ook George Soros, een fervente anti Israel operator is een royaal contribuant van HRW. En last but not least , twee directeuren van HRW zijn bekende anti Israel activisten. Harry merkt op dat hij zich \" niet thuis voelt bij mijn vrienden\". Ik weet niet welke vrienden van mij hij bedoelt. Ik weet wel dat HRW daar niet bij hoort. Ik blijf van mening dat een fatsoenlijke Joodse vent deze organisatie niet kan en mag ondersteunen!
De discussie met Zvi Markuszower wil ik op dit moment afsluiten. Het zou een discussie worden langs de bekende lijnen, namelijk wie is anti-israël en van welke opvatting moet men zich onthouden om, in de ogen van Markuszower, niet als een anti-Israëlactivist te worden weggezet. Ik denk dat ik voor het ergste moet vrezen! Eén bewering kan ik echter niet laten passeren: HRW zou geld hebben aangenomen van Gadaffi en Saoedi-Arabië. Deze bewering grenst aan laster. HRW neemt uit principe geen geld aan van regeringen. Van welke regering dan ook!
Ik kan niet anders dan mijn grote spijt uitdrukken voor het feit dat vd Bergh niet INHOUDELIJK op mijn argumenten wil ingaan . Het zij zo. Voor de lezers van deze column is het zinvol om eens wat op het internet te struinen om zelf eens te onderzoeken op welke wijze HRW opereert.

Columns 2020

Columns 2019

Columns 2018

Columns 2017

Columns 2016

Columns 2015

Columns 2014

Columns 2013

Columns 2012

Columns 2011

Doneren

Crescas kan niet zonder jouw steun. Met elke donatie, hoe klein ook, steun je onze activiteiten en zorg je dat wij nog meer voor Joods Nederland kunnen betekenen.