Gioia Live
Gepubliceerd op: 24 juni 2021
Crescas heeft per november 2020 de agenda-functie van KUNSTENISRAËL overgenomen. Daarmee bieden we een podium aan de Israëlische kunst die in Nederlandse theaters en musea en bij andere organisaties voor kunst en cultuur te zien is. Israëlische kunst behoort tot de wereldtop en verdient een prominente plek in de Nederlandse kunstwereld, in alle genres, van dans tot muziek en van literatuur tot de beeldende kunsten.
Choreografe Liat Waysbort heeft een eigenzinnige danstaal ontwikkeld die krachtig en explosief is, maar tegelijk breekbaar en bedachtzaam. Ze zet het hele lichaam in, tot aan handen, voeten, vingers, tenen, ogen, tong en oren. Haar werk heeft altijd een herkenbare menselijke thematiek, die het publiek raakt. Zo ook in haar gloednieuwe voorstelling: Gioia Live, die tijdens het festival Julidans in première gaat.
In Waysborts Gioia Live zien we Gioia zoals als ze tien jaar geleden in het leven stond, vol op tempo, energiek en ontremd, als een niet te stuiten natuurkracht met een unieke beleving van de wereld om haar heen. De "grootste dromen en zwartste nachtmerries" uit twee manische periodes van de bipolaire Gioia Norina Melody Fiorito (34) worden op toneel realiteit. Nu, tien jaar later, leeft ze een regelmatig leven, maar niet zonder de rijkdom van haar verbeelding.
In Gioia Live brengt ze samen met danseres Mara Hulspas een eerbetoon aan de kracht van fantasie, droomt ze over de toekomst en reflecteert ze op het verleden.
In dans, video en tekst ontspint zich een spel tussen waan en werkelijkheid. De warme, ongrijpbare en krachtige dans van Mara en de poëtische, humorvolle en scherpe reflecties van Gioia vloeien samen in een intense voorstelling waarin de autonomie van het individu wordt gevierd.
In een vraaggesprek in Het Parool van 7 september 2019, naar aanleiding van de documentaire Gioia zegt Gioia Fiorito over zichzelf: "Bipolair zijn betekent juist dat je heel erg leeft."
Liat Waysbort (1974) begon haar danscarrière bij de wereldberoemde Batsheva Dance Company van Ohad Naharin. Van deze choreograaf zag ze een voorstelling die haar niet meer losliet: Sinking of the Titanic (1986). Jaren later, in 2017, maakt Waysbort een eigen interpretatie van deze voorstelling, waarvan een eerste versie ook te zien was op Julidans. Naast de onvermijdelijke ramp, de wanhoop, de scheuren in mensenlevens benadrukt ze ook hoop en kameraadschap. Het bleek de blauwdruk voor al haar choreografieën: abstracte danstaal wordt menselijk gemaakt en daarmee trekt Waysbort in al haar voorstellingen de toeschouwer haar werk binnen.
