Lot Six

David Adjmi groeide op in  Brooklyn in een Sefardisch-Joodse gemeenschap met wortels in Syrië. Maar hij voelde zich een buitenstaander, zowel in de cultuur en de religie als in zijn eigen familie.
In zijn memoires, waar hij meer dan tien jaar aan schreef, beschrijft hij in soms haast pijnlijke details hoe hij zijn ware identiteit tracht te vinden. “Mijn vader was onbetrouwbaar, een pathologische leugenaar die niets begreep van zijn kinderen. Hij maakte ons tot figuren in zijn verzonnen verhalen, maar ik protesteerde niet, omdat ik alles wilde doen om zijn liefde te winnen. Maar daarbij raakte ik mezelf steeds meer kwijt.” Uiteindelijk vertrok de vader met de noorderzon, en bleven de kinderen achter met een veeleisende, narcistische moeder die voortdurend woedend was. “Kind zijn is een doodvermoeiende theatervoorstelling”, vat hij zijn jeugd samen.
Op zijn tiende raakt hij in een diepe depressie, iets wat zijn moeder als een persoonlijke belediging opvat. “Ze huiverde als ik haar omhelsde, dus daar ben ik mee opgehouden.” De angst dat hij misschien homoseksueel was, dreef hem in zijn puberteit bijna tot zelfmoord. “Ik was als de dood dat ik ‘Lot Six’ zou worden. Dat is een code die Syrische zakenlui gebruiken voor de prijs van allerlei elektronisch kleingoed zonder waarde. ’Lot Six’ betekent in dat jargon het getal drie, een oneven (odd) getal, en odd betekent ook raar, afwijkend. Een artikel dat tot ‘Lot Six’ bestempeld is, is niets waard.”
Adjmi zet alles op alles om zich aan die verstikkende omgeving te ontworstelen, zijn artistieke ambities te vervullen en in zijn eigen talenten te gaan geloven.
Ondanks de soms wat larmoyante toon is het boek toch een indrukwekkende trip down memory lane, en terug.