Athene en Jeruzalem gelden als de twee belangrijkste bronnen van de Westerse beschaving. Die twee bronnen komen samen in de geschiedenis van de Joodse filosofie. Joden gingen zich vanaf de tiende eeuw systematisch bezighouden met het bestuderen van de Griekse wijsbegeerte. De grote vraag daarbij was hoe deze manier van denken en leven zich verhield tot de Joodse traditie. Kunnen jodendom en filosofie samengaan, en zo ja, hoe dan? Deze probleemstelling staat centraal in de klassieke Joodse filosofie, bij mensen als Judah Halevi, Maimonides, Gersonides en Crescas.

In de moderne Joodse filosofie verschuift dit vraagstuk. Nu wordt het probleem dat vele Joodse denkers bezig gaat houden: hoe verhoudt het jodendom zich tot de moderne tijd? Hebben het Joodse wereldbeeld en de Joodse manier van leven niet afgedaan met de intrede van moderne wetenschap en universele mensenrechten? Spinoza is de eerste die de knuppel in het hoenderhok gooit door deze vragen aan de orde te stellen. Denkers als Moses Mendelssohn, Hermann Cohen, Martin Buber en Franz Rosenzweig proberen ieder op een andere manier duidelijk te maken wat het jodendom in de moderne tijd voor rol kan spelen.