Jacques Derrida’s paradoxale Jodendom
Het denken van Derrida speelt een aanhoudend en complex spel met een veelheid aan ideeën van wat Jodendom is, en van wat het betekent om Jood te zijn, zonder dat het ooit in enige directe zin zijn eigen Joods-zijn omarmt of verwerpt. In plaats daarvan is Derrida een groot lezer van die gretig de vraag opneemt wat er op het spel staat als het om Jodendom gaat bij andere schrijvers en denkers – of het nu gaat om de verhalen van Kafka, de geschiedfilosofische bespiegelingen van Walter Benjamin, de poëzie van Paul Celan, of de ethiek van Emmanuel Levinas.

Aan de hand van een aantal exemplarische teksten van Derrida stellen we in deze lezing de vraag: wat zou het kunnen betekenen dat Derrida, die zich ironisch “de laatste der Joden” noemt, en zo het Jodendom op armlengte houdt, juist daarom meent Joods te zijn?