Deze columnist verraadt geen groot geheim wanneer ik laat weten mijn leven lang sympathie te hebben gehad voor de sociaal-democratische zionisten in Israël, zoals ik ook in Nederland met zekere ups en down heb gestemd heb op de klassieke sociaal-democratische partij die de PvdA is. Deze Israëlische politieke partij heeft de laatste jaren zoveel namen gehad dat ik niet meer zeker weet wat de meest recente naam is. Is het Avoda of Zionistische Unie? Natuurlijk weet ik wat de meest recente naam is, maar de vraag stellen, bij wijze van ironie, is ook tekenend voor de situatie waarin de Zionistische Unie zich bevindt. Tenslotte is een ding zeker: het gaat heel slecht met de opvolger van de Mapai, waarvan toch mag worden gezegd dat deze partij de belangrijkste politieke Founding Father was van wat nu de staat Israël is. Daarmee wil ik overigens niets ten nadele zeggen van andere politieke stromingen in Israël.

Het is al jaren een soort van puinhoop in de Israëlische arbeiderspartij. De Israëlische politiek heeft in het algemeen weliswaar een reputatie van opwinding, lawaai en politieke manoeuvres. Dat geldt ook voor de Zionistische Unie, voorheen de Avoda, maar ik heb de indruk dat het er de laatste jaren wel heel grof aan toegaat. Niet om daarmee te bagatelliseren wat wij bij de sociaal-democraten zien, maar ook andere Israëlische politieke partijen weten raad met wanorde en opgewondenheid. Ik geloof dat men met recht over de Israëlische politiek mag zeggen dat er vrijwel niets van een gemeenschappelijke koers te onderscheiden is, uitgezonderd wanneer het om het veiligheidsbeleid gaat. Veel van het gebrek aan eenheid voor een land dat nog steeds goeddeels door vijanden wordt omringd, is te wijten aan diametraal tegenovergestelde meningen over de plaats van de Palestijnen in wat naast Israël rest van Palestina. Er zijn meer fundamentele tegenstellingen, zoals de rol van de godsdienst, maar die laat ik nu terzijde.

De treurige beschouwing die de Israëlische arbeiderspartij treft, kan met veel gemak ook worden gewijd aan sociaal-democratische partijen in Europa. Zeker treurig voor iemand die van zeer nabij kon zien hoe de electorale positie van tal van sociaal-democratische partijen zich vertaalde in politieke macht. Naast het andere traditionele machtsblok in Europa, dat van de christen-democraten.

De vraag dringt zich op of het verval van de Israëlische kameraden is terug te voeren tot dezelfde oorzaken als die wij de laatste jaren in Europa zien.