Zondag 7 april: de hackersgroep Anonymous valt digitaal Israël aan en richt zijn pijlen in het bijzonder op Yad Vashem. Terwijl ik bij de Hollandsche Schouwburg een indrukwekkende herdenking van Jom Hasjoa bijwoon, kom ook ik onder vuur te liggen.

Hackersgroepering Anonymous had het al weken van tevoren met veel tamtam aangekondigd: op 7 april zouden ze voluit de aanval openen op Israël. Op het internet wel te verstaan. Ze zouden het land van de digitale kaart vegen, zo beloofden ze, en dat deden ze uit solidariteit met de Palestijnen.

Vraag is: waarom koos Anonymous uitgerekend voor deze datum voor de actie die onder de naam #OpIsrael voor de nodige ellende moest zorgen? Op deze 7e april herdachten wij Joden over de hele wereld, dus ook in Israël, de Holocaust. Kan het zijn dat Anonymous niet heeft geweten Israël van de kaart te willen vegen op deze wel heel gevoelige datum? Het is een mogelijkheid en lang wilden we het één niet in verband brengen met het ander. Een ‘ludieke’ anti-Israël actie, hoe schadelijk eventueel ook, is iets anders dan een ronduit antisemitische actie en het is en blijft belangrijk om met de laatste beschuldiging voorzichtig te zijn.

Vanuit Israëlische kant bleven hackers inmiddels ook niet op hun handen zitten. De site van Anonymous werd gehackt. Op de openingspagina werd een bericht geplaatst met daarop historische feiten over het Israëlisch-Palestijnse conflict waar de Anonymous-leden niet blij mee kunnen zijn geweest, en ‘erger’ nog, als mensen de pagina openden, kregen ze daar spontaan HaTikwa, het Israëlische volkslied, te horen. Kijk, dat vind ik nou wel ludiek …

Daadwerkelijk bewijs dat de datum van 7 april door Anonymous bewust was gekozen kwam in de middag, toen bleek dat de site van Yad Vashem, het Nationale museum van de Holocaust in Israël, een digitale massa-aanval te verduren kreeg, die de site overigens behoorlijk doorstond getuige de tweets die nog steeds doorkwamen. Yad Vashem, het epicentrum van alle Holocaustherdenkingen, moest uitgeschakeld worden. Brrr ... En daarmee is bewezen dat deze actie van Anonymous niet alleen een smakeloze aanval was op het door hen zo verfoeide zionisme, maar wel degelijk ook een antisemitische lading had. Uitgerekend deze datum misbruiken voor een ‘erase’-actie, is ver over de grenzen van het toelaatbare. Net zo ontoelaatbaar als het feit dat tijdens de Holocaustherdenking in Israël mensen moesten vluchten naar de schuilkelders omdat er drie raketten werden afgevuurd vanuit Gaza, waarvan er een terechtkwam in Israël zelf. In Sderot moesten de inwoners de herdenking onderbreken.

Terwijl de cyber war in alle hevigheid gaande was, liep ik in gedachten verzonken naar de Hollandsche Schouwburg voor een waardige, bijna serene herdenkingsbijeenkomst (mede met dank aan het koor, overigens!). Een korte blik op mijn twitter account wees uit dat ik inmiddels ook onder vuur was komen te liggen. Iemand onder de naam KuntaKinte - ze zijn altijd anoniem - twitterde: ‘Block and Report Israel Propaganda Machine @Esther_Voet #OpIsrael.’ Tuurlijk jongens … En zo waren er nog een paar. Verder heb ik weinig ‘gehack’ ervaren.

Wat bewijst deze actie van Anonymous? Ik heb maar een antwoord: uitgerekend de grootste genocide ter wereld misbruiken voor een zogenaamd politiek statement, laat zien dat antisemitisme en antizionisme steeds meer door elkaar lopen. Met de poging van Anonymous om Israël, en Yad Vashem in het bijzonder, op deze datum waarop 6 miljoen vermoorde Joden worden herdacht, uit de lucht te willen halen, is de hele actie verworden tot een verwerpelijke, antisemitische daad.

Een daad die overigens jammerlijk mislukte, want Israël bleek op internet nog steeds in volle glorie aanwezig en de actie veroorzaakte weinig tot geen schade. De schade lijkt mij eerder toegebracht aan de ‘andere partij’, Anonymous. Het masker waarachter de groep zich in de sociale media verschuilt, is verwijderd en ze hebben hun ware aard laten zien.

Na de herdenking bij de Hollandsche Schouwburg, besloten een aantal kennissen en ik een hapje te gaan eten. En ik moest denken aan die even cynische als briljante one liner: They tried to destroy us, they failed, let’s eat.